‘Hij oordeelde niet en dat vond ik bijzonder. Ik heb tatoeages en opgeschoren haar, ik zie er niet uit als de gemiddelde verpleegkundige, maar daar heeft hij nooit een opmerking over gemaakt. Later hoorde ik van zijn dochter dat hij zich wel over me had verbaasd, maar daar heb ik niets van gemerkt. Hij vroeg wat mijn tatoeages betekenen. Ik vertelde hem dat mijn opa altijd papieren bootjes voor me vouwde en dat ik daarom zo’n bootje op mijn arm had laten zetten. En dat daar as van mijn opa en oma in zit. Hij luisterde en was ontroerd. ‘Jonge mensen vinden oude mensen vaak saai en oude mensen hebben vaak een mening over jongeren. Daar hadden wij samen geen last van. We scheelden meer dan 60 jaar in leeftijd maar we konden het zo goed met elkaar vinden. Heel soms kom je iemand tegen die je zonder woorden begrijpt en dat was hij. Gurbe, een geboren Fries die in het zuiden van het land was beland vanwege zijn werk. Hij woonde nu in bij zijn dochter omdat hij ernstig ziek was. Hij had last van nierfalen, maar wilde niet meer worden behandeld. Een paar keer in de week ging ik bij hem langs. Dan dronken we samen koffie en kwamen de verhalen. Hij kon prachtig vertellen, over zijn leven, over de liefde. We hadden het niet over oppervlakkige dingen, onze gesprekken gingen dieper. Hij was een zeer gelovig man, maar vrijdenkend en net als ik geïnteresseerd in levensbeschouwing. ‘Na een paar maanden ging ik op vakantie en daarna kreeg ik een andere baan, maar ik beloofde om terug te komen. Hij moest huilen die laatste dag. Eind vorig jaar kreeg ik het bericht dat hij in een hospice lag en dat het slecht met hem ging. Ik voelde me schuldig, ik was nooit meer bij hem langs gegaan. Vanaf dat moment heb ik hem wekelijks opgezocht. We pakten onze gesprekken meteen weer op. ‘Toen zijn schoonzoon me liet weten dat hij niet lang meer zou leven, ben ik naar hem gegaan om afscheid te nemen. Toen ik kwam, reageerde hij al niet meer. Ik ging aan zijn bed zitten, hield zijn hand vast en praatte tegen hem. En toen rolde er langzaam een traan over zijn wang. Ik weet niet of hij besefte dat ik naast hem zat en of zijn traan voor mij was bestemd, maar het was zo’n mooi moment. ‘Ik ken weinig ouderen die zo bewust en open over hun gevoelens konden praten als hij. Hij was dankbaar voor een boeiend leven en zo blij dat anderen voor hem wilden zorgen toen hij ziek werd. Je bent nu druk, leerde hij me, je wilt van alles bereiken, maar kijk niet alleen maar vooruit, realiseer je dat de weg ernaartoe ook mooi is. Als je ouder wordt, zei hij, kijk je terug op je leven en besef je dat je meer had moeten stilstaan in plaats van door te rennen. Hij heeft me bijgebracht dat ik dankbaar moet zijn voor wat ik heb. Waardeer de kleine dingen, wees je bewust van de mensen om je heen, van wat je doet. ‘Het lukt me nog niet altijd om zijn les in de praktijk te brengen. Ik denk veel terug, dat is al goed, maar ik sta nog te weinig stil. Maar met hem in mijn achterhoofd gaat dat steeds beter. Zijn rouwkaart heb ik bewaard, er staat een Bijbeltekst op: Zonder liefde is alles zinloos. Dat is precies de reden waarom ik in de zorg werk. Omdat liefde inhoudt dat je iets voor een ander wilt betekenen.’ Verhaal van: Tommie Niessen 📙Uit het boek: "Die ene patiënt." | auteur: Ellen de Visser. (februari 2019)

Posted by Tommie at 2023-05-13 09:30:52 UTC