Ik zag haar zoekend om zich heen kijkend binnen komen lopen, en het briefje op het hok van de concierge lezen. Ze draait zich om en ziet mij zitten. "Kom jij ook voor het BIG praktijkexamen? Ik ben zo zenuwachtig, ik was bijna al twee keer weer omgedraaid en naar huis gegaan!" Het huilen staat haar nader dan het lachen. Ze blijkt een senior verpleegkundige in een ziekenhuis, en heeft jaren leiding gegeven aan haar team. Aan de start van Covid is ze vanwege privé omstandigheden gestopt, maar nu, wat jaren later vroeg haar werkgever of ze niet terug wilde komen. Dat wilde ze wel, alleen kwam ze bij het herregistreren voor de BIG 300 uur tekort. 300 uur. Op basis van een fulltime contract is dat zo'n 8 weken. Twee maanden. En nu moet ze dus gaan voldoen aan de scholingseis. En ze weet alles, maar blokkeert zo van de spanning voor zo'n officieel examen, dat ze fouten maakt. Teveel fouten maakt. En ze slaagt steeds maar niet. Haar werkgever belt en schrijft met de BIG hoge heren en dames. Zo'n fantastische kracht, werkt al een poos weer met een 'maatje', rolt er zo weer in, weet alle handelingen en protocollen en is up to date met alle kennis van haar vak. Maar ze zijn onvermurwbaar. Ze moet slagen, anders geen herregistratie. Als ze deze niet haalt gaat ze stoppen zeg ze. Ze is aan haarzelf gaan twijfelen. En ook aan de doorgeslagen wetgeving, regels en eisen. We zijn het erover eens dat er een schreeuwend tekort aan goede verpleegkundigen is, en denken beide dat deze toetsingen niet persé leidend zouden moeten zijn. Hebben ook ideeen over wat wél zou kunnen werken. Maar feit blijft, dat ze moet gaan slagen. We worden geroepen. Ik weet niet of ze uiteindelijk geslaagd is, ik zie haar niet meer al wacht ik nog even. Ik hoop het zo, anders is de zorg een bijzonder leuke vrouw, en zo te horen een gewaardeerde collega en zorgprofessional kwijt. Wat zonde dit... #wetbig #zorg #verpleegkundigen

Posted by tamaraharzevoort at 2023-05-19 21:06:36 UTC