De verborgen brief. Toen een oude dame overleed,haalde de zuster haar nachtkastje leeg. Wat persoonlijke rommeltje,haarspelden én een brief waarop stond: VOOR DE ZUSTERS Wát zie je zuster? Wat zie je? Een kribbige oude vrouw,niet geheel mee bij de tijd. Een beetje onzeker,starende ogen en kruimels in de rolstoel. Vage urinelucht om haar heen. Een oude vrouw die knoeit met haar eten en amper reageert als je met duidelijke stem zegt: probeer nou wat te eten.. Een oude vrouw die schijnbaar niets merkt van alle dingen die je voor haar doet. Steunkousen,haar in een oudewijvenknot,schone blouse en schone inco. Een oude vrouw die steeds alles kwijt is maar zonder veel tegenstribbelen doet wat jij zegt. Een oude vrouw die met naar buiten kijkt de lange dagen vult.. Doe je ogen eens open,zuster. Wat zie je dan? Kijk nou eens goed en ik zal je zeggen wat je ziet: Een lastige oude vrouw die steeds op de bel drukt voor,in jouw ogen,helemaal niets. Die eet wanneer jij zegt dat het tijd is,die plast wanneer jij vindt dat ik moet en toch ben ik steeds nat...of besmeurd met poep. Kijk naar me en ik zal je zeggen wie ík ben: Ik ben een jong meisje van 10 met broers en zussen. Ik heb een poes en een vader en een moeder. We houden veel vanelkaar en mama geeft een nachtkus. Ik ben een bruid van 20. Mijn jurk is wit en mijn man verliefd. Mijn hart springt op als ik naar hem kijk. Ik ben 25,heb kleine kinderen op mijn schoot,een huis en man om voor te zorgen. Een vrouw van in de 30 ben ik. Mijn kinderen groeien op,ik zorg voor mijn zieke moeder. Mijn man glimlacht nog steeds als hij thuiskomt. 45 ben ik. De kinderen vliegen uit en starten hun eigen gezin. Ik ben hun oma. Mijn man glimlacht niet zo veel meer en kijkt naar andere vrouwen maar we blijven bij elkaar. 50 ben ik met kleintjes op schoot omdat mijn kinderen allemaal hard werken en géén oppas kunnen/willen betalen. Soms ben ik moe van her zorgen. Zie je me nog,zuster? Nú komen de donkere dagen. Mijn man is dood en de kinderen hebben het druk met hun eigen leven,de kleinkinderen ook. Ik val in de keuken en lig daar een dag zonder op te kunnen staan. In het ziekenhuis komen mijn kinderen me vertellen dat het niet veilig meer is: Zo alleen in dat grote huis. De tuin is te groot en de slaapkamers zijn boven aan een steile smalle trap. De keuken is te oud en de wc te laag. Eens was het hun geboortehuis maar dat zijn ze denk ik vergeten. Ik ben moe,mijn heup doet pijn. Ik hoor hun stemmen en zeg: Jullie hebben gelijk en sluit mijn ogen voor hun gezichten. Nú woon ik hier. Een kleine kamer in dit zorgcentrum. Mijn huis is goed verkocht,de kinderen zijn er blij mee. Ze gaan op vakantie en kopen een nieuwe auto. Mijn mooie meubeltjes die ik elke vrijdag opwreef,zijn naar de kringloop,niemand wilde die "oude zooi" hebben. Ze speelden vroeger op die bank maar dat zijn ze vergeten denk ik. Twee kleine kastjes en wat schilderijtjes aan de muur is alles wat ik nog heb. Oh ja,de sprei die mijn moeder haakte voor op ons bed is er ook nog. De zusters vinden hem onhandig want te groot om netjes neer te leggen. Méér past er niet in,mam. Je hebt hier niet zoveel ruimte en je rolstoel moet er ook nog in. Jullie speelden met die sprei maar dat zijn jullie vergeten denk ik. Zie je me nog,zuster? Denk je nu aan je eigen mooie sprei die je moeder voor je maakte? Nu ben ik 85. Mijn hoofd is gevuld met mist,dromen en herinneringen. Mijn sterke lijf wil niet meer doen wat ik wil. Jonge meisjes wassen mijn rug. Steunkousen doen me zeer en mijn billen branden ondanks de Sudocreme. Jullie noemen het incontinentiemateriaal maar het zijn gewoon luiers voor grote mensen en de elastieken in mijn liezen schuren. Jullie lachen tegen me maar zien me niet. Jullie zorgen goed voor me maar mijn hoofd zit vol mist,dromen en herinneringen dus ik hoor jullie niet. Kijk en zie me,zuster. Mijn kracht is weg. Mijn slanke figuurtje waar ik zo trots op was,is ook weg. Mijn warme zorgzame handen en sterke benen zijn ook weg. Mijn kinderen wonen ver weg en komen zelden. Ze kijken op hun telefoonscherm als ze hier zijn en moeten na een uurtje weer weg. Mijn kleinkinderen zie ik nooit meer,ze hebben zélf een gezin en zijn mij vergeten denk ik. De zeurende dromen in mijn hoofd vertellen me dat ik ooit een jonge bruid was in een stralende witte jurk. Ik was een jonge moeder met volle wasmanden met kinderkleertjes en géén wasmachine. Overal plakkerige kindervingers en géén tijd om te piekeren. Ik was een sterke vrouw aan het graf van haar man en werkte graag ik m'n tuin. Hoor je me,zuster? In dit verkreukelde karkas ben ik nog. Mijn hoofd zit vol verhalen maar ik heb geen mond meer om ze te vertellen. Jij hebt toch geen tijd want je hebt het druk, de buurvrouw moet ook nog uit bed geholpen worden. Ik moet wéér plassen maar je vertelt me dat ik nét ben geweest. Eten smaakt me niet,mijn draadjesvlees was zachter. Ik stoofde het uren op mijn petroleumstelletje. De groente was zachter ipv beetgaar zoals tegenwoordig. Ik moet zo plassen,zuster Mag ik al naar bed,zuster Ik drukte per ongeluk op de bel,zuster Waar blijft de koffie,het is al 10 uur,zuster Ik moet plassen,zuster Zuster? Zuster? Zuster,ben je er nog? Zuster...

Posted by muisjespoes at 2023-05-22 09:32:18 UTC