Vreemde mannen Vanmorgen mag ik jou weer helpen met de ADL. Wat altijd een feest is! Elke ochtend lekker douchen, na het douchen de mooiste kleren uit je kast halen gevolgd door een lesje visagie. Want ja eerlijk is eerlijk dit lukt mij niet altijd zo goed🤭 vorige week trok je namelijk voor het eerst weer een jurk aan! Je was zo enthousiast we hebben je haren gekruld en toen… ja toen wou je donker blauwe oogschaduw op.. met mijn gesmeer en onervarenheid in make-up artist leek het wel alsof je 2 blauw geslagen ogen had🤦‍♀️ gelukkig hebben we er wat moois van kunnen maken. Maar vanmorgen was het anders.. in bh en onderbroek sta jij verwilderd naast je bed. Mijn vrolijke goedemorgen wordt dan ook niet gewaardeerd. Haar wild op je hoofd en ogen wagen wijd open.. ‘ die kerels!! Die kerels!! Ik ben er klaar mee!! Dit kan echt niet meer ik voel mij niet meer veilig!’ Ik voel je paniek en je angst. Je zwaait met je armen. ‘Jeetje wat is er allemaal gebeurd kom even zitten’ ‘ nee! Ik was mij net aan het douchen lekker aan het poedelen en toen stonden er gewoon 2 kerels in de badkamer ze waren mij helemaal aan het bekijken!!’ Nog steeds zwaaiend met je handen. Wat een eng en naar gevoel moet dit zijn. Ik pak je handen vast en kijk in je verwilderde ogen. ‘Ik ben bij je, ik heb geen mannen gezien ook op de gang niet. Ze zijn weer weg. Kom maar even tot rust, ga maar even zitten of spring onder de douche wat je fijn vind ik zorg dat niemand binnen kan komen neem je tijd maar even. ‘ ‘ Ja lieverd ik ben zo blij dat jij er nu bent en geen man. Ik ga mij even douchen.’ ‘ Dat is goed ik ben bij de deur en als er wat is of het lukt niet mag je mij gewoon roepen dan help ik je. ‘ Je roept mij binnen. Enigszins gespannen sta je onder de douche. ‘ ja ik weet het niet meer hoor ik weet niet meer wat ik aan het doen was’ ‘ vind je het goed als ik je even help?’ Normaal gesproken wijs je alle hulp af maar nu kun je je draai niet vinden. ‘ ja toe maar dan’ Tijdens het wassen vertel je dat je dement bent, dat je huis weg is en dat je nu hier woont. De zorg is prima maar het gevoel van thuis zijn zal je nooit weer terug krijgen. De diagnose dementie heeft er erg bij je ingehakt en voelt voor jou nog als de dag van gister. Je vertelt mij dat het verloop van jouw ziekte langzaam gaat en je met kleine stapjes achteruit gaat. Het gevoel van autonomie verlies is groot. Het irriteert je als mensen je willen helpen of zeggen wat je moet doen. Maar vanmorgen laat je het allemaal gebeuren. Gelukkig kun je mij weer uitlachen als ik aan het stuntelen ben om je make-up netjes op te smeren en zie ik de vrolijke positieve queen weer tevoorschijn komen. Wat vond in het fijn dat ik er vanmorgen even voor je kon zijn, je openheid, ondanks alles je positiviteit, je humor. Karaktereigenschappen die de dementie nooit van jou af zal pakken en wat altijd ergens in jou zal blijven leven. 🥰

Posted by moniquepost at 2023-06-16 15:15:38 UTC